کتاب رابطه میان ایده پسامدرن و عدم تعین اثر احمد طابعی

هرچند پسامدرنیته با نظریه های کل نگر میانه ی خوبی ندارد. با این وجود بازهم می توان با لحاظ کردن امکان تردید و گوناگونی رخدادهای موثر عمومیت برخی ویژگی های فرهنگی را مورد نقد و تحلیل قرار داد. ویژگی هایی که ناشی از پارادایم ها و الگوهایی ادواری هستند که بنابه نظر هگل روح ویژه ای به تاریخ و اجزای آن می دهند. از این منظر می توان تنوع آثار هنری قرن بیستم را با بحران مشروعیت فلسفی هم راستا دانست و عدم تنوع یا تنوع گرایی در تعریف و تبیین های ماهیت شناختی را عمده ترین فصل مشترک میانشان تصور کرد.